Busje komt zo……

Gisteravond fantastisch 4 gangen diner ‘Italian Style’ in de tuin van het hotel. Lekker geslapen en op ons gemak ontbeten. Pieter nog een wandelingetje en ruim op tijd met de funicolare 1 halte omhoog naar het station.

Daar naar de bushalte en ja hoor, die kwam precies op tijd. 
Normaal is een busreis een verschrikking maar nu hadden we een prachtige rit langs zonovergoten Lago di Lugano en Lago di Como.

Duurde totaal wel 3 uur dus halverwege de traditionele bus-plaspauze bij een wegrestaurant.

Netty heeft op z’n Italiaans de bonnetjes voor de Caffe gescoord, dus geloosd en gelaafd weer verder naar Tirano.

Daar aangekomen overgestapt op de ‘echte’ UNESCO Werelderfgoed trein: De Bernina Express. 
Het eerste stukje na het station gaat deze gewoon door de hoofdstraat langs de kerk tussen het gewone verkeer door…

Maar direct buiten het dorp gelijk omhoog via scherpe bochten (het is tenslotte smalspoor…) en komt als eerste bij het bijzonder spectaculaire cirkelviaduct van Brusio. Daar gaat de trein in een complete cirkel onder z’n eigen viaduct door.

Vervolgens langs het meer van Poschiavo, dat daarna via allerlei ‘haarspeld’ bochten omhoog steeds lager kwam te liggen.

Terwijl iedereen driftig probeerde al rijdend alle bijzondere plaatjes links en rechts van de trein te fotograferen - onze eigen Japanner René voorop - kwam de conducteur ineens doodleuk vertellen: Stop maar jongens, over 5 minuten stopt de trein een kwartier voor een fotostop. Netty lag gelijk in een deuk….

Dat was inderdaad een prachtig punt bij het stationnetje annex passeerplaats Alp Grüm. Terwijl de anderen in de trein bleven (stelletje koukleumen….) ‘sprongen’ Netty en René gelijk de trein uit en hebben een paar ludieke plaatjes geschoten van o.a. de alternatieve ‘Jungfrau’, Obelix en een dolblije Netty die eindelijk haar favoriete berg op de foto had….

Verder en hoger ging de trein door naar het hoogste punt van de spoorlijn op 2253m bij het prachtig blauwe Lago Bianco (blauw, wit, snap jij het?).

Uiteindelijk weer via veel bochten en langs de autoweg van de Berninapas naar beneden en daar in het dal eindigde deze ‘fabelhafte’, ‘extrardinario’ en ‘magnifique’ (drietalig he)  treinrit in het mondaine jet-setterige Sankt Moritz.  We zouden haast nog een retourtje kopen om m nog een keer te doen, maar door een slecht inkoopbeleid stierven we zo van de honger dat sommigen van ons er letterlijk misselijk van waren.

Daarom was het plan om in St.Moritz een tussenstop in te lassen om eindelijk wat te gaan eten. Maar helaas het station lag buiten het centrum en er was in de gauwigheid geen eettent te bekennen. Dus ten einde raad toch maar weer gauw in onze oorspronkelijke aansluiting gestapt die gelukkig nog op het perron stond.

Ondanks een verder oplopend chagrijn van de honger toch nog kunnen genieten van de Albulapas, ook weer met een aantal spectaculaire keerlussen kriskras slingeren om en over en onder de autoweg,

Uiteindelijk ons volgende bergdorp Bergün bereikt waar ons schattige berghotelletje gelukkig op 200m van het station lag.

Daar werden we hartelijk ontvangen door John, een amicale Nederlandse ober die ons ‘opving’ en naar onze kamers bracht.

Na ff op het balkonnetje te zijn bijgekomen, om 6 uur eindelijk aan tafel en letterlijk en figuurlijk heerlijk uitgebreid genoten van een reusachtige, echt Zwitserse CordonBleu (de dames namen een ‘kleintje’j met toetje na…….

en dat noemen ze dan hier een kleintje……..