Het was ons het dagje wel.........

De dag begon nog heel relaxed......

Het stormde buiten dus het bed was nog lekker warm... Daarom maar besloten niet voor het ontbijt naar het zwembad te gaan maar ons nog lekker even om te draaien. Uiteindelijk begon het zonnetje weer te schijnen boven het haventje en tegen half tien naar het wederom ‘full’ Irish breakfast. 

Tegen 11.00 uur pas op pad gegaan naar Gougane Barra, een idyllisch op een eilandje gelegen bedevaartkerkje in het onverstaanbare gaelic sprekende binnenland. Het zonnetje scheen nog lekker maar storm Jorge was al aardig opgestoken. We woeien bekant uit onze jas tussen de grafstenen.....

Het eilandje lag schitterend tussen hoge steile bergen. Een weggetje voerde tussen hoge met mos begroeide bomen en klaterende bergstroompjes verder het dal door. Het landschap leek zo uit de Ban van de Ring te komen......

Vervolgens de ’weg’ naar het toch aanzienlijke toeristenplaatsje Kenmare ingeslagen..... Was dit echt wel de doorgaande weg...? Nou ja, het bord gaf het toch duidelijk aan en ook op de TomTom was een duidelijke streep die kant op te zien. Het weggetje, nou ja, meer geitenpad met ‘middenberm’ , werd steeds smaller en kronkelde langzaam omhoog. Eerst nog door weids berglandschap, daarna door dichte, en al hier en daar gekapte bossen. Plassen, modder, wat wil je nog meer......?

Na al een half uur uitzichtloos door geslingerd te zijn door dit onherbergzame gebied: Ja hoor! Een groot bord met de tekst ‘Road Block Ahead’........

Vlak daarvoor was echter een net zo smal zijweggetje met een bord met pijl ‘Top of Coom - Ireland’s highest pub - business as usual’. Nou ja, geloof je het echt hier in de middle of nowhere....?

Jennie stelde nog voor om daar een kop koffie te drinken en gelijk de weg te vragen. Maar René geloofde daar echt niet in en - het was tenslotte zaterdag dus de bomenkappers zouden vandaag wel niet aan het werk zijn - dus het er maar op gewaagd en doorgereden....

Fout, fout fout!!

Na een kilometertje, ja hoor, een grote rood witte wegversperring dwars over het meest smalle stuk. Er was geen ontkomen aan, we moesten terug. Keren was volstrekt onmogelijk met aan de ene kant een rotsige hoge berm en aan de andere kant - je wil het echt niet weten - glinsterde heel, heel diep tussen de bomen een heerlijk klaterend riviertje....., maar dat heeft Jenn gelukkig niet gezien!

Dus, er zat niets anders op, stapvoets en gadegeslagen door een stel nieuwsgierige schapen (zulke stomme Hollanders hadden ze kennelijk nog nooit gezien) achteruit met in de buitenspiegels links 5 cm vanaf de berm en rechts 5 cm van de afgrond langzaam door alle bochten naar beneden laten zakken. Na zeker 500 m die wel een kwartier duurden godzijdank opzij een inrit voor houtkap auto’s in kunnen draaien en daarna - hoe heerlijk - gewoon weer met de neus naar voren en met een droge mond van de zenuwen wegwezen !

Dus de hele weg weer terug en op de hoofdweg (nou ja...) gekomen via die weg weer richting Kenmare. Ook dat werd langzamerhand weer een geitenpad met een middenberm van gras in het midden waar we zelfs bijna in een slip raakten....

Inmiddels was het gaan regenen, overgaand in hagel en daarna echte sneeuw. In combinatie met de harde wind een echte sneeuwstorm!

En wie schetst onze verbazing: bovenop de pas, ja hoor, midden in de sneeuwstorm: Top of Coom, dus toch de hoogste pub van Ierland !

Maar gauw gestopt, uit de auto geblazen en gauw naar binnen voor een dampende kop koffie. Daar werd ons duidelijk gemaakt dat dit toch echte de beste plek was om te zijn met dit weer....

Van daaruit was het een makkie naar de ‘echte’ hoofdweg naar Kenmare. Daar heerlijk een broodje brie en een clubsandwich gegeten in een eettentje van een Nederlands stel, met allemaal Hollandse Meesters aan de muur.

 
Ook gelijk maar een nieuwe kaart van Zuid Ierland gekocht. De oude was uit 1993 en nu wel echt helemaal versleten. Bovendien volledig waardeloos want de weggetjes die wij nu gereden hadden waren daar echt niet op te vinden....